reset de functietitels.

Ooit, in een tijd die ver achter ons ligt, startte ik in de reclame als Traffic Manager. Ik wist niet precies wat dat was, maar indachtig de Wet van Langkous (‘Ik weet er niets van, dus ik denk dat ik het wel kan’) hield me dat niet tegen. Toen ik mijn arbeidsovereenkomst kreeg, stond daar een verrassing in: ik was direct al Hoofd Traffic en Productie.

Geen dag werkervaring als Manager, toch al Hoofd.

​

Ik vond het zo potsierlijk dat ik het aan niemand vertelde.

​

Bij mijn volgende bureau was ik weer gewoon Traffic Manager. Dat ging goed, en ik mocht een opleiding van de VIA gaan volgen om Operations Manager te worden. Dat gaf me meer inzicht in mijn werk, toegang tot het Management Team van het bureau, en een nieuw visitekaartje. Want die had je toen nog. Daar stopte het dan ook, de verwachte salarisverhoging zat er niet in. De beloning zat ‘m in een nieuwe titel, die me dus verder niets extra’s opleverde.

​

Ik vond dat zo teleurstellend dat ik uiteindelijk vertrok.

​

De aard van het beestje

Het past natuurlijk wel bij ons mooie vak om alles tot grote hoogte op te pompen. We prijzen kleine innovaties aan als life changing. Daar bouwen we dan een grootse campagne omheen, met hulp van een mindblowing en amazing team. Het moet gek lopen als die campagne dan niet ergens in ons vak een prijs krijgt toebedeeld. Die dan weer op een over-de-top gala door een bijklussende BN-er wordt uitgereikt. Een Gouden Reiger, Giraffe, Leeuw of ere-Haan, een Loerie of een Loekie… het is altijd prijs in deze kraam.

​

Dus is het ook niet zo gek dat we soms wat al te scheutig zijn met de namen die we onszelf of onze medewerkers toebedelen. Overdrijven zit immers in ons bloed. Maar de laatste tijd lijkt de titelinflatie wel een heel hoge vlucht te nemen. Ik zie mensen die Managing Director zijn over een afdeling van drie medewerkers. CCO’s die niet meer dan twee creatieven aansturen, of zelfs dat nog niet eens. Account Directors wier vorige functie ‘verkoopadviseur bij Mr Marvis’ was. (Eerlijk is eerlijk: dit gedoe met titels is niet voorbehouden aan de reclame, hoewel wij wel voorop lopen in deze merkwaardige ontwikkeling. Maandblad Quote bericht deze maand over een onderzoek waaruit blijkt dat de afgelopen twee jaar het aantal banen met een titel die senioriteit weergeeft, met 76% steeg.)

​

De aanhoudende krapte op de arbeidsmarkt speelt hier zeker een rol. Mensen worden naar binnen gelokt met een mooie functietitel, of worden voor de huidige werkgever behouden met een promotie die eigenlijk niets voorstelt. Maar waarom ben ik er nou zo kritisch op?

​

Risico’s

Ik denk dat hier nadelen aan verbonden zijn. Een neppromotie is een fopspeen. De teleurstelling zal toeslaan wanneer de gepromoveerde werknemer door heeft dat een nieuwe titel niets nieuws brengt. Niet of nauwelijks extra verantwoordelijkheden, geen noemenswaardige salarisverhoging. Het suggereert van alles maar het is een lege huls.  De teleurstelling bij de klant is begrijpelijk wanneer functietitel en inhoudelijkheid uit de pas blijken te lopen. Ik vind dat niet goed voor het aanzien van de reclame.

Bovendien is het gevaar van een neppromotie dat dit een boemerangeffect heeft, waardoor de werknemer met de mooie titel alsnog het bedrijf zal verlaten. En dan? Dan gaat die werknemer de markt op met een titel die hij of zij niet kan waarmaken. Met het risico dat hij of zij met titel en al aangenomen wordt op een positie die echt een maatje te groot is. Wanneer ik op zoek ben naar kandidaten, let ik altijd goed op titels die mensen voeren op LinkedIn. Ik benader geen Director als ik een Manager zoek. En zo zitten deze mensen verstopt achter een onjuiste titel, waardoor ze bij mij uit zicht zijn. Allemaal niet bevorderlijk voor hun loopbaan.

​

The Great Reset

Hoogste tijd voor een beetje reflectie. Want waar houdt deze race naar de top op? We kunnen niet maar ongebreideld alles op- en overwaarderen. Laten we vooral realistisch blijven en alle beestjes bij hun juiste naam noemen.